خیلی سبز
گم بشم تا انتها
این روزا تموم یشن یعنی
ناشکر نیستم
اما کاش ی روز بیاد این صفحه رو باز کنم و هر هر بخندم
خدا کنه
خدا کنه
التماس دعا
من الان باید چه کار کنم دقیقا
کله مو بکوبونم به دیوار فک کنم بد نباشه
اخه مگه میشه
خسته شدم خسته از ادمهای سطحی که فقط عکس پروفایلت براشون مهمه که همونم برشداشتم
کجا داریم میریم ما کجااااااا
بابا ی دوره در و داف شناسی یکی بیاد برگزار کنه ملت اشتباه شناسایی نکنن
خسته شدم
چطوری باید به یکی ثابت کنی اون مدلی نیستی و همیشه از ارل مدل خودت بودی و تا ابد مدل خودت می مونی
محض رضای خدا یکی پیدا بشه حرف دل ما رو ی لایک بکوبه
این چند وقته که هر کی دور و برم بود نه تنها نشناخت بنده رو به کلی اشتیاه و غلط اندر غلط شناخت
خدایا خستم خسته
اینایی رو که میگم نه که من خ خوب باشم ها نه
فقط اون مدلی نیستم
همین که ادم حس میکنه کسی نیست که این ورا بیاد و نوشته هاتو بخونه ، بدک حسی نیست
اما دلم یه اتفاق خوب میاد خودمم براش در تلاشم دارم ذهن خودمو برای ب وجود اومدنش خوبه خوبه خوب اماده می کنم نشون به اون نشونی که کتاب قانون توانگری کاترن پاندرو تموم کردم مثه ی بچه خوبم تمریناشو کمابیش اجرا میکنم
اما
سوالم اینه که نمیشه اون اتفاق خوبه زودتر از موعد بیفته یهویی وسط زندگی تون؟
شما تا حالا براتون پیش اومده منتظر چیزی باشین و براش زمان در نظر بگیرین و بعد زودتر رخ دادنش نفستونو از خوشحالی تو سینه حبس کنه ؟
کویر یک مکان یا یک نقطه جغرافیایی نیست
کویر یک وضعیت برای بیان حالت کسی ست که سکوت،صبر وامید را چاشنی روزمرگی هایش کرده است و تا زمان نتیجه دادن ساکت،صبورانه و امیدوارانه ادامه میدهد
کویری ام این روزها (:
یک جمله ای استوری شده بود خیلی به دلم نشست: in a world ،full of fakes، stay real
از خوبی ها و مزایای اصل بودن طومارها میتوان نوشت ، اما همین یک نکته بس که ، در دسترس همگان نبودن از ویژگی های ذاتی آن است
پ ن :مگه غیر اینه ؟
ما آدما توانایی های زیادی داریم و هیچ شک وشبه ایی در این نیست
اما ازونجایی که فقط اونهایش به چشممون میاد که بتونیم باهاش ی جورایی مانور بدیم از وجود مهم ترین توانایی هامون غافل میشیم
میخوام از توانایی مون در همدرد بودن و همدل بودن حرف بزنم که باورتون نشه این دو تا ویژگی ساده میتونیم ناجی حال و روز دور و بری هامون باشیم
منظور من از همدلی این نیست که دستامون رو تصنعی بذاریم رو شونه های رفیقمون و براش کلی واژه های روانشناسانه ردیف کنیم
کافیه اگر کسی دور و برمون شرایط خاصی داره و ما نسبت بهش برتری داریم ، یک جوری مزایا،زیبایی ها و قشنگی های دنیای مطلوبمون رو که دوستمون ازش بی بهره ست، بذاریم رو سایلنت...
اینها من فکر میکنم نشونه بلاغت یک روح بزرگه ...سکوت کردن،به رخ نکشیدن و به نمایش نگذاشتن دارایی هایی که بقیه در انتظار رسیدنش هستن دنیای خودمون رو هم زیباتر میکنه
پ ن:یکم نگران این سبک نگارشی تقریبا محاوره ای هستم...اما خب به راحتی حرف دلم و ادا میکنه ...چی ازین بهتر(:
چند روزی رو توی ویرگول مینوشتم ...از لحاظ حس کاربری فوف العاده ست اما ی جو رقابتی داره که من حوصله شو ندارم
برا همینم سوئیچ کردم اینحا دوباره
خوشحالم از خودم بابت خیلی چیزها ، یکیش این که دیگه توی روابطم تامل میکنم و میتونم هیجانات مثبت و منفی م رو کنترل کنم ...این خیلی اتفاق خوبیه ...قبلا ها از این موضوع زیاد ضربه میخوردم اما این روزا خوش بختم که به این درجه از خویشتن داری رسیدم گرچه که اجازه نمیدم این موضوع روی شوری که دارم و البته ذاتی هست تاثیر بذاره
پ ن: همچنان همان مهتابم، مهربون اما کمی متفاوت ترم
همیشه هم بیماری و مریضی هم ناگوار و سخت و دردناک نیست
مثل این چند روزی که ناغافل دچار گوش دردی شدم که البته هم مقارن بود با کلی برنامه ریزیهای کاری و غیر کاری
کافیه بالاجبار چند روز زیر پتو باشی و ساده ترین کارهاتم از پسش برنیای تا بفهمی که چرا قدر لحظه های سلامتت و ندونستی ، چرا خوشحال و سرشار از ذوق نبودی وقتهایی که کافی بود اراده کنی تا داشته باشی ...
الان که دارم این ها رو تایپ میکنم به لطف خانواده محترم انتوبیوتیک ها (: بهترم و البته انرژِی زیادتری از روزهای ماقبل بیماریم درم جریان داره
گرچه چند روزی رو از برنامه هام عقب افتادم اما میدونم که با چند روزی که درپیشه خیلی با کیفیت تر از پس برنامه هام برمیام
شعاری که پشتش شعور نباشه مفت نمی ارزه...
کافیه اینستاگرام و باز کنی تا به حقیقت حرف من پی ببری
شعار پشت شعار،حرفهای قشنگی که در انتظار عمل کردن گوینده شن
پ ن :
چه قدر دلم ادم/ادمای اصیل میخواد
کسی که نترسه از بیان کردن خود واقعیش این روزا در حکم الماسه
به انرژی کلمه ها اعتقاد دارم، یعنی عقیده م اینه که نویسنده حال خودش رو سوار واژه ها میکنه و اصلا چطوره یکم متعصبانه تر برخورد کنیم ، حال و روحیه نویسنده تقدم داره برمحتوا یعنی قبل این که ببینه حرفی برای گفتن داره باید ببینه حالش چطوره ، بعد تصمیم بگیره که بنویسه یا نه
امروزم که این صفحه رو برای دومین بار باز کردم دیدم نعه در یک وضعیت خنثی رو به خوب هستم پس تصمیم گرفتم بنویسم
چند روز پیش درحال سرو کله زدن با یک کار جدید بودم که چون هیچی ازش نمی دونستم ازم خیلی انرژِی میرگفت واقعا خیلی ، مجبور بودم همزمان که دارم یادمیگیرم آزمون و خطا کنم و تست کنم تا این که جمعه از ساعت نه و نیم ده یک کله(: تا ساعت پنج نشستم و این قورباغه تلخو خوردمش
وقتی کار تموم شد انگار ی بار چند صد کیلیویی از رو دوشم برداشته شد
این از شنبه هم دارم آپدیتشون میکنم
به خودم گفتم میبینی همیشه اولش سخته
مثه روزای اول یادگرفتن دوچرخه سواری
روزای اول یادگرفن حروف الفبا
روزای اول زندگی جدید و خلاصه اگه اولش سخته قرار نیست ادامه هاشم دشوار باشه
این همون چیزیه که آدم و دلگرم میکنه
پ ن : دلگرمم...دلگرم باشین