ما آدما توانایی های زیادی داریم و هیچ شک وشبه ایی در این نیست
اما ازونجایی که فقط اونهایش به چشممون میاد که بتونیم باهاش ی جورایی مانور بدیم از وجود مهم ترین توانایی هامون غافل میشیم
میخوام از توانایی مون در همدرد بودن و همدل بودن حرف بزنم که باورتون نشه این دو تا ویژگی ساده میتونیم ناجی حال و روز دور و بری هامون باشیم
منظور من از همدلی این نیست که دستامون رو تصنعی بذاریم رو شونه های رفیقمون و براش کلی واژه های روانشناسانه ردیف کنیم
کافیه اگر کسی دور و برمون شرایط خاصی داره و ما نسبت بهش برتری داریم ، یک جوری مزایا،زیبایی ها و قشنگی های دنیای مطلوبمون رو که دوستمون ازش بی بهره ست، بذاریم رو سایلنت...
اینها من فکر میکنم نشونه بلاغت یک روح بزرگه ...سکوت کردن،به رخ نکشیدن و به نمایش نگذاشتن دارایی هایی که بقیه در انتظار رسیدنش هستن دنیای خودمون رو هم زیباتر میکنه
پ ن:یکم نگران این سبک نگارشی تقریبا محاوره ای هستم...اما خب به راحتی حرف دلم و ادا میکنه ...چی ازین بهتر(:
